[3] Het volk van de Thrakiërs is het allergrootste op dat van de Indiërs na. Als het door één man werd geregeerd of eensgezind was, zou het onverslaanbaar en volgens mij verreweg het allermachtigste volk zijn. Hiertoe zijn zij echter niet in staat en het is ondenkbaar dat het er ooit van zal komen. Dit is duidelijk hun zwakke punt. Zij hebben stuk voor stuk en per woongebied diverse namen, maar allen kennen in ieder opzicht ongeveer dezelfde gebruiken, met uitzondering van de Geten, de Trausen en hen die voorbij de Krestoneërs leven.
Geboorte en dood
[4] Over de gebruiken van de Geten, die in de onsterfelijkheid geloven, heb ik al eerder verteld.[1] De Trausen kennen in alle andere opzichten dezelfde gebruiken als de rest van de Thrakiërs, maar doen als volgt bij geboorte en overlijden. Familieleden nemen plaats rond een pasgeboren kind en bejammeren het om al het kwaad dat het na de geboorte moet doorstaan (al het menselijk leed wordt door hen opgesomd). Daarentegen begraven zij een dode met grappenmakerij en blijken van vreugde en benadrukken dat het geluk waarin hij verkeert volkomen is, nu hij van zoveel ellende is bevrijd.
Huwelijk en dood
[5] Zij die voorbij de Krestoneërs leven, doen ongeveer het volgende. Iedere man heeft vele vrouwen. Wanneer een van de mannen is overleden, volgt grote rivaliteit onder de vrouwen en wordt er stevig gelobbyd door bevriende vrouwen om vast te stellen wie van hen door haar man het meest werd bemind. Wie gekozen wordt en de eer verdient, wordt na een huldiging op het graf ter dood gebracht door een naaste familielid. Als zij is gedood, wordt zij in het graf naast haar man gelegd.[2] De andere vrouwen laten hun diepe teleurstelling hierover blijken, want dit betekent voor hen de grootste schande.
Opvallende gebruiken
[6] Bij de rest van de Thrakiërs leeft het volgende gebruik. Zij verkopen hun kinderen voor de export. Zij letten niet op hun jonge meisjes, maar staan hen toe om met welke man dan ook gemeenschap te hebben. Hun vrouwen houden zij wel scherp in de gaten. Zij kopen die van hun ouders voor veel geld. Tatoeages zijn een bewijs van hoge afkomst, het niet hebben van tatoeages van lage afkomst. Wie niet hoeft te werken is er het beste aan toe, wie op het land werkt krijgt de minste waardering. Leven van oorlog en plundering is het fraaist. Dat zijn hun meest opvallende gebruiken.
Goden bij de Thrakiërs
[7] Alleen deze goden aanbidden zij: Ares, Dionysos en Artemis. Hun koningen, in afwijking van de overige burgers, vereren vooral de god Hermes, leggen alleen op hem een eed af en zijn naar eigen zeggen zelf nakomelingen van Hermes.
Begrafenis
[8] Begrafenissen voor de welvarenden onder hen verlopen als volgt. Drie dagen lang baren zij het lijk op, slachten allerlei offerdieren en vieren feest dat zij met een jammerklacht hebben ingeleid. Daarna begraven ze het lijk na een crematie of door het meteen onder de grond te stoppen en wanneer ze een grafheuvel hebben opgericht houden zij diverse wedstrijden, waarbij de grootste prijzen worden uitgeloofd overeenkomstig de aard van de tweekamp.[3] Zo verlopen begrafenissen bij de Thrakiërs.
De Sigynnen
[9] Wat het gebied ten noorden ervan betreft kan niemand precies aangeven wie de mensen zijn die er wonen, maar direct voorbij de Istros[4] lijkt het land verlaten te zijn en geen grenzen te kennen. Voorbij de Istros wonen er alleen mensen die Sigynnen genoemd worden en zich als Perzen kleden. Meer informatie kan ik niet krijgen.
Hun paarden zijn over het hele lichaam behaard (de haren zijn ongeveer tien centimeter lang)[5] en klein, hebben stompe neuzen en kunnen geen mensen dragen, ingespannen voor een wagen zijn zij vliegensvlug. Daarom verplaatsen de mensen van dat land zich op wagens. Hun grenzen reiken tot aan de Eneten[6] bij de Adriatische Zee.
Zij beweren kolonisten uit Perzië te zijn. Hoe zij dat geworden zijn kan ik niet ontdekken, maar alles is mogelijk over een lange tijdspanne. De Liguriërs die ten noorden van Massalia[7] leven, noemen handelaren ‘sigynnai’, bij de Kyprioten[8] zijn dat speren.
Voorbij de Istros
[10] Volgens de Thrakiërs beheersen bijen het gebied voorbij de Istros en daardoor is het onmogelijk verder in het gebied door te dringen. Ik vind dat zij met die mededeling iets onwaarschijnlijks beweren: die beesten lijken mij niet goed tegen de koude te kunnen. Ik denk eerder dat het hoge noorden onbewoonbaar is van wege de koude.
Dit zijn de dingen die over dat
gebied worden verteld. Zijn kuststreek is dus door Megabazos aan de Perzen
onderworpen.
[1] Zie boek 4, hfdst. 93-94.
[2] Dit impliceert dat, net als de Getai, de mensen van deze Thrakische stam in een hiernamaals geloven.
[3] Ten onderscheid van de spelen bij de Grieken, waar naast individuele onderdelen ook wedstrijden werden gehouden waaraan twee of meer atleten konden deelnemen.
[4] De huidige Donau.
[5] De hier gebruikte maatsoort is (de breedte van) een vinger, daktylos (Gr. δάκτυλος), een lengtemaat van bijna 2 cm.; het gaat wschl. om pony’s.
[6] De Veneti in Noord-Italië.
[7] Huidig Marseille, oorspronkelijk een Griekse kolonie (Gr. Μασσιλία), gesticht in het gebied van Liguriërs, Ligyes (Gr. Λίγυες).
[8] ‘Kyprioi’ genoemd naar hun eiland Kypros (Gr. Κύπρος).